BORUMSU KOVANLAR ISKARTA ŞEYLER VE BİÇİMSEL KARARLILIK Adrian Martinez

“… Bu son çalışmalarında Adem Genç, kırışık, keskin oluklu yüzeyleri, akedemik illüzyonlara başvurmadan, belli belirsiz organik bağlar ve düz silindirik çubuklar ya da belki “borumsu kovanlar” ile resmetmektedir. Daha sonra ise, resme hükmederek ona formal denge kazandırır. Öte yandan dramatik unsurlar resmin kavranış sürecine tanıklık ederek kendi gerçekliklerini yakalamaya çalışırlar. Sanatçıların teyakkuz halinde olması ise sırf resimsel bir birliğin mantığının kurulmasının önüne geçmektedir. Genç’in dikkatli entellektüel duruşu biçimin parçalanmış bütünlüğüne gerilim katmaktadır, ancak O bununla yetinmez. Genç ekpresyonist alanlar ve jestlerle ilgili durumu, geometrik biçimler ve tasviri, imgelerle ters yüz eder. Bu ölçülebilir çubuklar ya da borumsu tüpler şu veya bu nesneyi imleyemezler, sadece o nesneye ilişkin çağrışımlar yaratabilirler.
Başka bir ifadeyle, bu seçim, modernist bütünlük kavramını benimseyerek paradoksal olarak temsili bir özdeşliği ima etmektedir. Ancak burada, tam da biçimlerin ve resimsel mekanizmanın, anlamın muğlaklığını kontrol edemediği noktada kendilerini savunmaya zorlanırlar çünkü ressam aynı zamanda hem ölçüsüz bir sensualizm hem de tutarlı bir entellektüellik ile hareket etmiştir…” “… Bu çalışması ile Genç, yukarıdaki tartışmaların
verimli bir şekilde kendiliğinden asla çözülemeyeceğini söyler gibi görünmektedir, bu nedenle onları (ve de kendini) çarpışan paradigmaların bu oyunundan kurtarmaya çalışmaktadır. Yapıt ne dışlanır ne sistem yanlısı olur böylece. Dinamik bir birlik ilişkisinde bir araya getirerek ressam an be an doğaçlamacı kavramsal rehberlik etme hakkını tekrar
kazanır. Entropi doğal olarak Dadaizme bağlı işler ama Genç için sanat da dürüstlüğe dair kendi tarihsel, bilimsel ve epistemolojik ilgilerinden ileri gelen bir çeşit estetik yasallıktır.

Ressam bizim yanımızda yer alarak, ısrarla resme ilişkin kavrayışımızı bozuntuya uğratacak şeyler söylemektedir. Eğer onun yapıtından doğru sonuçlar çıkarmak gibi bir niyetimiz varsa, onun ne söylediğini de dinlemek zorundayız.”

Dadacı Reddiye

Resim kendi içinde bazı hatları açıkça tanımlamaktadır; ancak bu hatlar onları hareketsizleştirmeye yönelik herhangi bir girişimde kaybolurlar. Resim bir yandan modernist dogmanın esaretinden ayırmakta, öte yandan ise Dadaist reddiyeye karşı durmanın yollarını aramaktadır. Çalışma kendini kült bir nesneye dönüştürmeden ve kendini yetersiz bir noktaya indirgemeden bu reddiyeyi sürdürmektedir.

Bireysel resimler yalnızca belirli bir deneyim yerine bir deneyimin birçok hali olarak değerlendirilebilir. Bu açıdan Genç, kendi varoluş konumunu tarihsel ve sanatsal kişiliği ile garantilemektedir. Ressam terminolojiye hakimdir. Kant kavrayışımızın, nesnelere ilişkin bilgi dağarcığımızla değil, nesneleri (thing-in-itself/ ding an sich) bilme yöntemlerimizle bağlantılı olduğunu ileri sürmektedir. Paralel bir okumayla, modernist “Saf Yapıt”ın limitsizce kavramaya ve göstermeye yönelik agresif bir arzu olduğu söylenebilir. Bu çelişkili doğaçlama kaçınılmaz olarak “doygun” hale gelir. Bu doygunluk noktasında, ressam kavramsal “öğeler”ini ya da belirli bir resimsel mekanizmanın mantığını değiştirmek yerine, kavramı başka bir okuma seviyesine taşır. Sonuç olarak, kavramsal odaklı statik bir varoluştan duyumsal bir alana dönen de tarihsel kişiliğiyle ressamın kendisidir.

Genç’in hayat ve Sanat Tanımlaması

Genç’in hayatının ve sanatının tanımlanması kendisi için karmaşık ve yoğun, izleyicisi için ise zorlayıcı bir meseledir. Yapıtının derinlemesine bir incelemesinden ne gibi sonuçlara ulaşılabilir? Sanatçı kuramların da yardımıyla kendine seçtiği bir rolü mü canlandırmaktadır? Genç’in yapıtı hali hazırdaki deneyimlerden bilinçli olarak kabul ettikleriyle ortaya çıkmaktadır. On yıl once ressam kendi tarzını endişeyle sorgulamıştır. Kimi zaman, çalışmalarının merkezi öğeleri bu hoşnutsuzluğun birer kanıtı olarak kendilerini göstermektedirler.
Adrian Martine, 2008